Drapieżniki muszą być nieco sprytniejsze, odrobinę szybsze i silniejsze niż zwierzęta, na które polują. Z kolei ich potencjalne ofiary muszą znać różne sposoby obrony. W wyniku tej nieustannej walki o przetrwanie pomiędzy drapieżnikami a ich ofiarami obie grupy wykształciły wiele interesujących przystosowań.
Lampart ma największy zasięg występowania spośród wszystkich dużych kotów. Jest tak dlatego, że ssak ten potrafi bardzo dobrze przystosowywać swe zachowania łowieckie do rozmaitych typów środowisk. Poluje z zasadzki, jest doskonały w pościgu, a poza tym może chwytać różnorodne gatunki ptaków i ssaków. Drapieżnik ten wychodzi na Iowy w nocy, rzucając się z drzewa na przechodzące pod nim ofiary lub skrada się po ziemi i w ostatniej chwili rzuca się z impetem na zaskoczone zwierzę. Koty te uśmiercają zdobycz wbijając swe wielkie kły w kark ofiary, dzięki czemu śmierć następuje bardzo szybko. Lampart często wciąga łup na drzewo, by hieny nie dobrały się do jego zdobyczy. Opisano przypadek, gdy pewien lampart chwycił upolowaną żyrafę ważącą około 150 kg i umieścił ją w rozwidleniu gałęzi na wysokości 13 m. Chociaż gazele lub zebry mogą biegać szybciej niż lampart, to jednak szybkość nie na wiele im się przydaje, gdy czai się na nie drapieżnik, który potrafi się do nich cicho podkraść i zaatakować znienacka.
Tagi: drapieżniki, koty, szybkość, zwięrzęta