Wymarłe koty
Dodano w kategorii: Duże kotyTygrysy szablozębne mają długą historię. Pojawiły się w oligocenie, oligocenie ostatnie z nich wymarły zaledwie 10 000 lat temu, czyli pod koniec epoki lodowcowej. Ich kości znaleziono w Europie, w Azji, w obu Amerykach i w Afryce. Cechą charakterystyczną tego zwierzęcia były ogromne kły, które wystawały im w zamkniętego pyska. U zamieszkującego Europę tygrysa kły wynosiły od 10 do 14 centymetrów, a u jego kuzyna z Ameryki dochodziła nawet do 20 centymetrów. Tygrysy szablozębne musiały bardzo szeroko otwierać pysk, by zrobić ogłoszenie ze swojej śmiercionośnej broni. Kły służyły do zabijania ofiar jednym ciosem, przeważnie w szyję, oraz do przebijania grubej skóry ssaków roślinożernych. Poza kłami dobrze rozwinięte były tylko łamacze, a pozostałe zęby zanikły prawie całkowicie. Tygrysy szablozębne, zanim same wyginęły, przyczyniły się do wymarcia wielu interesujących gatunków ssaków. To właśnie one doprowadziły do wytępienia naziemnych szczerbaków.
Jest to dosyć mało znany dziki kot, jednak wart jest opisania, gdyż jest praktycznie nie do pomylenia z żadnym innym kotem, a to za sprawą bardzo spiczastych, czarnych „pędzelków” na koniuszkach uszu. Od nich też pochodzi sama nazwa tego kota. Po turecku bowiem słowo „karakulak” znaczy ni mniej ni więcej, tylko „czarne ucho”. Bywają jednak różne nieścisłości co do zaliczania go do konkretnej rodziny kotów. Jedni bowiem naukowcy chcą zaliczać go do rodzaju „Felis”, podczas gdy zaliczany powinien być do rodzaju „Lynx”, tak jak w przypadku rysi, za sprawą owych spiczastych „pędzelków”. Są to stosunkowo małe, nadal jednak drapieżne i dzikie koty. Długość tych kotów sięga do osiemdziesięciu centymetrów, waga natomiast to maksymalnie osiemnaście kilogramów. Karakal charakteryzuje się smukłą sylwetką, dzięki której jest kotem bardzo zwinnym. Choć chudy, posiada bardzo długie nogi, które pomagają mu w polowaniu na zwierzynę. Karakal zajada się bowiem zarówno ssakami, jak i na przykład wężami. Zawsze jednak będzie to pożywienie mięsne, jak to u kota dzikiego. Występowanie tego kota zawężone jest do Afryki, Azji oraz Półwyspu Arabskiego. Karakal preferuje tereny raczej suche. Koty te mogą w niedługim czasie zostać wpisane na listę gatunków zagrożonych, gdyż często zabijane są z tego względu, że chętnie polują na farmach ludzkich. Co ciekawe, choć jest to dziki kot, to łatwo da się go oswoić.
Jaguar jest największym kotem występującym po zachodniej stronie globu. W skali świata zajmuje natomiast miejsce trzecie w tej kategorii. Jeśli natomiast patrzeć na kontynenty, to jaguar w Ameryce jest kotem największym (większe są od niego tylko lew i tygrys, ale one w Ameryce nie występują). Bycie trzecim co do wielkości kotem na ziemi nie przeszkadza jednak Jaguarowi w posiadaniu największej i najpotężniejszej na świecie szczęki wśród kotów i drugiej pod tym względem ogólnie u wszystkich ssaków drapieżników lądowych. Nic więc dziwnego, że czcili go Aztekowie oraz Majowie. Wielkość Jaguara, co ciekawe, zmienia się zależnie od jego występowania. Ogólnie jaguary samce są wyraźnie większe od samic (waga samic do dziewięćdziesięciu kilogramów, samców do stu dwudziestu), ponadto jednak jaguary występujące na sawannie są sporo większe od tych, które występują w lasach. Kot ten ma w stosunku do innych dzikich przedstawicieli tych zwierząt krótkie, lecz bardzo umięśnione łapy i bardzo dobrze rozwiniętą klatkę piersiową. Pomimo swego podobieństwa do lamparta, bliżej mu raczej do tygrysa, jeśli oceniamy cechy bytowania tego zwierzęcia. Jaguar to kolejny kot dziki, który świetnie pływa. Jego siedliska często znajdują się z tego, jak i z innych powodów w pobliżu wody właśnie. Są to więc między innymi bagna. Długość ciała jaguara jest natomiast dosyć zróżnicowana, bo od jednego aż do prawie dwóch metrów długości.
Często można spotkać go na różnych flagach, herbach itp. Jest symbole odwagi i męstwa. Lew jest drugim co do wielkości „kotem ryczącym” (jednym z czterech obok tygrysa, jaguara i lamparta). Lew jest jedynym reprezentantem kotów, który tworzy zorganizowane społeczności. Poza tym, lew także jest jednym z pięciu najniebezpieczniejszych zwierząt Afryki, pozostałe to między innymi słoń i nosorożec. Tam też występuje najliczniej, choć i na tym kontynencie jego populacja jest narażona na wyginięcie (stadium pierwsze zagrożenia gatunku). Poza Afryką lew występuje praktycznie tylko w Indiach, a i tam bardzo nielicznie. Na tyle rzadko, że stan liczebności lwa w Indiach określany jest jako krytyczny, a więc możliwe, że już niedługo będzie można mówić, że lew to zwierze występujące na wolności tylko i wyłącznie w Afryce. Samiec lwa może osiągnąć wagę nawet dwustu pięćdziesięciu kilogramów. Najcięższy jednak z znanych lwów ważył o wiele więcej, bo aż trzysta siedemdziesiąt pięć kilo. Z tą różnicą, że był to lew znajdujący się w zoo, a więc i jego waga nie była miarodajna, gdyż na wolności jego aktywność wzrasta znacząco, a więc i tkanka tłuszczowa się nie odkłada, nie jest na wolności także karmiony. Poza występowaniem w stadzie, lwy odznaczają się wśród innych kotów drapieżnych także łatwością w odróżnieniu samca od samicy. Samica jest aż o połowę lżejsza od samca. Co najlepiej widoczne jednak, nie posiada bujnej grzywy tak jak samiec.
Puma jest dzikim kotem zamieszkującym praktycznie tylko Amerykę, od Kanady aż po rejony Patagonii. Jest dosyć długo żyjącym kotem, jej wiek sięga mniej więcej dwunastu lat. Terytorium tego kota natomiast sięga do około trzystu kilometrów kwadratowych. Kot ten nazywany jest także kuguarem, lwem górskim, czy też panterą florydzką. Okres ciąży tego kota wynosi od dziewięćdziesięciu do dziewięćdziesięciu sześciu dni. W miocie znajduje się jeden, a maksymalnie cztery kocięta. Kocięta te rodzą się nagie i ślepe, a usamodzielniają się dopiero w drugim roku swojego życia. Puma jest dużym kotem, charakteryzuje się okrągłą głową i, co częste u dzikich kotów, krótkim pyskiem. Podobnie jak u reszty kotów przednie ich łapy mają pięć palców, a tylnie cztery. Co ciekawe, młode pumy mają cętki, na ogonie zaś pierścienie. Jednak gdy dorosną, ich sierść staje się jednolita, koloru szarosrebrnego, niektóre jednak nawet koloru czarnego. Poluje głównie na ssaki. Jeśli są małe, pożera je w całości. Co ciekawe, gdy jednak upoluje większą zwierzynę, potrafi przykryć ją liśćmi i pozostawić na później, na wszelki wypadek, gdyby nic nie upolował. Wraca więc do takiego mięsa tylko wówczas, gdy w innym wypadku skazany byłby na śmierć głodową. Nigdy jednak nie tknie mięsa nieświeżego. Ostatnią ciekawą informacją dotyczącą pumy może być fakt, że pumy żyjące w górach mogą ważyć nawet do ponad 100 kilogramów.