Afryka z inicjatywy!

Lampart jest jednym z niewielu dzikich kotów, które nie są jeszcze zagrożone wyginięciem. Jest to duży kot, gdyż plasuje się na wysokim, czwartym miejscu pod względem wielkości (wśród kotów dzikich). Obecnie występuje na całym kontynencie afrykańskim, gdzie występuje naprawdę powszechnie. Poza Afryką spotkać można ją także na kontynencie azjatyckim, a dokładnie w jego środkowej i południowej części. W niektórych jednak miejscach jest całkowicie lub częściowo wytępiony. Są to miejsca między innymi takie, jak Zanzibar, Azja mniejsza, czy wyspa Samos. Lampart nie występuje już także w Chinach. Sierść lamparta jest błyszcząca. Występują na niej czarne plamki wielkości maksymalnie orzecha. Od jaguara amerykańskiego, panterę odróżnia niewiele, bo tylko fakt, że wewnątrz „rozetek”, w które układają się jej plamy, nie ma kolejnych plam. Jaguar natomiast plamy w tych miejscach posiada. Następną z ciekawostek może być fakt, iż nie ma odrębnego gatunku pantery (lamparta) czarnej. Są to po prostu lamparty, które mają więcej pigmentu w swojej skórze, choć przy dobrym świetle wciąż można zobaczyć cętki na ich sierści. Lamparty mimo że są drapieżnymi, silnymi ssakami, czasem muszą w trakcie ataku ustąpić, gdy na przykład liczba osobników chroniących atakowane zwierze będzie duża. Lamparty są zatem słabszymi zwierzętami niż na przykład tygrysy.

Tagi: Duże koty, Dzikie koty, kontynet afrykański, lampart

Tygrysy są największymi znanymi nam w tej chwili kotami. Należą do rodzaju „Panthera”, czyli wielkich kotów ryczących. Tygrys jest także ogólnie, jednym z największych drapieżników, jakie obecnie występują na lądzie. Ze swoimi trzystoma kilogramami masy i trzema metrami długości, samiec tygrysa ulega wielkościowo chyba tylko niedźwiedziowi. Ponadto tygrys świetnie skacze, a pływa jeszcze lepiej. Tygrysy są raczej samotnikami i w ten właśnie sposób polują na swoje pożywienie – samotnie. W dzisiejszych czasach tygrys jest niestety gatunkiem zagrożonym, choć w przeszłości występował powszechnie w całej Azji. Jego liczebność drastycznie zmniejszyła się, gdy ludzie zaczęli polować na niego czy to dla sportu, czy dla pieniędzy. Poza zabijaniem tygrysów dla celów nieetycznych, ludzie musieli niestety walczyć z nimi czasem po prostu aby przeżyć lub chronić swoje zwierzęta hodowlane. W ten sposób niemal wytępiono populację tygrysów w wielu miejscach na świecie. W chwili obecnej najczęściej występuje on w Indiach, gdzie uznawany jest przez wielu ludzi jako zwierze święte, podobnie jak krowa. Spośród tygrysów największy rośnie tygrys syberyjski. Waga samca dochodzi bowiem nawet do trzystu osiemdziesięciu czterech kilogramów. Tygrysy są bardzo silnymi zwierzętami. Stąpają na czterech krótkich, choć bardzo muskularnych nogach. Długi ogon pomaga im utrzymać równowagę gdy stąpają po czymś wąskim.

Tagi: gatunki zagrożone, kot, koty ryczące, pantera, samotnik, tygrys

Jednym z przedstawicieli rodziny kotowatych jest Gepard. Kot, o którym praktycznie każde dziecko wie, że jest najszybciej biegającym zwierzęciem na ziemi. Zanim jednak dojdziemy do ciekawostek, poznajmy kilka faktów o budowie i życiu Geparda. Nazwa rodzajowa tego wielkiego kota to Acinonyx, co przekładając z greki oznacza ni mniej ni więcej, tylko „nieruchomy pazur”. Nazwa więc wspomina o jednej z cech, dzięki której Geparda łatwo odróżnić od całej reszty kotów. Gepard po prostu jako jedyny nie potrafi owych pazurów chować, co potrafią wszystkie inne koty. Kolejną cechą Gepardów jest to, że odznaczają się one małą różnorodnością wśród genów, co tłumaczone jest przez specjalistów tym, że przez pewien czas krzyżowały się poprzez chów wsobny, a więc krzyżowały się między sobą nawet jeśli były rodziną. Wiele z gatunków Geparda jest już wymarłych, w tym Acinonyx pardinensis, który był znacznie większym kotem niż dzisiejsze Gepardy, czy też Acinonyx intermedium. Oba te gatunki znaleziono na tych samych terenach, w tym w Europie. W chwili obecnej występowanie Geparda, to głównie Afryka, jednak kiedyś można je było spotkać także w Indiach czy w Iranie. W tej ostatniej lokalizacji Gepardy zostały, o dziwo, udomowione. Nie przez zwykłych ludzi jednak, a przez arystokrację, która chełpiła się tym następnie podczas polowań, w których Gepardy im pomagały.

Tagi: gepard, kotowate, koty, pazury, przedstawiciel

Kotowate to ssaki, które żywią się głównie mięsem, są więc drapieżnikami. Polują na swoją zwierzynę, do czego mają świetnie przystosowane, ostre zęby. Najlepiej rozwinięte mają kły i łamacze. Koty jako świetne drapieżniki mają oczywiście mocno rozwinięte zmysły. Najsilniej rozwinięte to zmysł wzroku i słuchu. Koty charakteryzują się ponadto krótkimi pyskami, wydłużoną budową ciała, pięciopalczastymi, zaopatrzonymi w ostre szpony przednimi łapami (szpony te koty mogą wyjmować i chować, poza Gepardem). Tylnie łapy kot ma wyposażone w cztery palce. Umaszczenia koty mają bardzo różne. Jedne gładkie, inne cętkowane, kolejne natomiast prążkowane. Sierść z reguły jest u kota gładka i miękka, a jej rozłożenie równomierne (przy czym wyjątkiem jest w tym wypadku samiec lwa). Koty słyną także z tego, że ich siatkówka jest bardzo czuła na światło, o czym przekonał się każdy kto przestraszony zobaczył w świetle latarki oczy kota, które zaczynają wtedy po prostu świecić. Koty doskonale potrafiły zaadoptować się do różnych warunków, toteż występują we wszystkich strefach klimatycznych i na wszystkich kontynentach za wyjątkiem Antarktydy oraz Australii, na której kotów pierwotnie po prostu nie było, a jako że jest bardzo oddalona od reszty kontynentów, to do dzisiaj poza kotem domowym nie znajdziemy żadnego kota dzikiego.

Tagi: drapieżnik, drapieżniki, gepard, Jaguar, kot, koty, Lew, ssaki, tygrys

W świecie ryb także występują złożone, często bar­dzo zaskakujące, zależności pomiędzy drapieżni­kiem a ofiarą. Małe ryby roślinożerne żywiące się planktonem padają ofiarą większych ryb oraz mor­skich ssaków. Ryby takie jak tuńczyk, marlin czy włócznik muszą szybko pływać w toni wodnej i przemierzać duży obszar oceanu w poszukiwa­niu ławic drobnych ryb. Włócznik jest dużym drapieżnikiem polującym w pojedynkę. Jego masa ciała może dochodzić do 675 kilogramów. Wydaje się, że ryba ta w trakcie polowania wykorzystuje swoją włócznię (przedłużenie szczęki górnej) i ude­rza nią ofiary, ogłuszając je. Inne gatunki drapieżnych ryb też wykształciły ciekawe przystosowania. Na przykład wolno poru­szająca się skrzydlica (Pterois radiata) za pomo­cą swych długich płetw piersiowych zapędza małe rybki w szczeliny rafy koralowej. Szukając drogi wyjściowej ofiary zauważają coś na kształt otwo­ru w siatkowatej błonie otaczającej płetwy napast­nika. Jest to jednak pułapka, która prowadzi prosto do otworu gębowego skrzydlicy. Polujące w toni rekiny mają długie, cienkie zęby, które są ostre jak brzytwa i służą do chwytania oraz przytrzymywania zdobyczy. Niektóre gatunki reki­nów mają mocne zęby, którymi kruszą powłoki ciał skorupiaków. Każdy rekin ma w paszczy do 3000 zębów. Są one ułożone w rzędy, których jest od 6 do 20. Tylko dwa pierwsze rzędy zębów służą do polowania, a inne są w rezerwie i przesuwają się do przodu, kiedy stare zęby zużyją się. Zęby rekinów wymieniają się co kilka dni, toteż są zawsze ostre. Obliczono, że siła szczęk rekina jest 300 razy większa niż siła szczęk człowieka. Nacisk wywierany na ciało zdobyczy wynosi 3 tony na centymetr kwadratowy.

Tagi: ofiara, ryby, woda