Wachlarzowiec właściwy
Dodano w kategorii: Palmy
Roślina oszust, mająca nasiona do złudzenia przypominające kość słoniową. Chcąc z nasiona wyhodować wachlarzowiec właściwy i doczekać się jego kwitnienia trzeba czekać przynajmniej dwadzieścia pięć lat, a niekiedy nawet czterdzieści. Zakwitający po tylu latach kwiat wart jest jednak czekania. Kwiatostan wyrasta bezpośrednio ze szczytu pnia i mierzy około dwunastu metrów. Ozdobą wachlarzowca jest nie tylko kwiat, ale również liście mające kształt potężnego wachlarza. Liście te nazywane są talapatami i w służyły kiedyś władcom Indii jako wachlarze. Palma ta rośnie, bowiem na terenie Indii i Cejlonu. Obecnie z liści wyplata się różnego rodzaju maty, kapelusze i wachlarze. Odpowiednio wybielone liście stają się papierem, na którym można pisać rylcem metalowym. Nasiona tej rośliny są twarde i niesamowicie trwałe. Mają kolor biały, przez co przypominają kość słoniową. Są wykorzystywane jako guziki i oryginalne składniki różnego rodzaju ozdób i biżuterii. Małego oszustwa w zakresie wytwarzania kości słoniowej dopuszcza się roślina nazywana słoniakiem wielkoowocowym. Bielmo wewnątrz nasion jest tak twarde, że może uchodzić za kość słoniową.
Jest źródłem wosku potrzebnego do produkcji świec i mydła. Ojczyzną Kopernicy woskodajnej jest Ameryka Południowa. Rośnie ona głównie w Brazylii. Jest drzewem średniej wysokości dorastającym do około piętnastu metrów i mającym okazałe liście w kształcie wachlarza zakończone kłującym ogonkiem. Spodnia część liści kopernicy woskodajnej pokryta jest woskiem. Wosk ten zebrany z rośliny nosi nazwę wosku kornauba. W celu jego pozyskania konieczne jest ścięcie liści drzewa. Co roku obcina się maksymalnie dwanaście liści z jednej kopernicy. Liście muszą być młodziutkie, jeszcze nierozwinięte. Zerwane liście są rozkładane w nasłonecznionym miejscu, aby znajdujący się na nich wosk wykruszył się. Po kilku dniach suszenia wosk zdrapuje się z liści i wsypuje do gorącej wody, gdzie się przetapia. Zagotowany z wodą wosk wypływa na powierzchnię i można go zebrać. Tak pozyskany wosk jest potrzebny do produkcji mydła, świec i innych związków. Wosk gorszego gatunku jest używany przez ludność do oświetlania mieszkań. Pozyskanie wosku jest pracochłonne. W celu wytopienia jednego kilograma potrzeba aż stu liści.
Daje duże ilości mączki sagowej.Sagownica zwyczajna jest palma rosnącą dzika, jak i na plantacjach. Jej ojczyzną jest Archipelag Malajski, rośnie również na Nowej Gwinei. Palma ta zachwyca swoim pięknem, mając dziesięć metrów wysokości połowa z jej wysokości to liście zakończone ogonkami pokrytymi kolcami. Ceniona i hodowana jest głównie dla mączki skrobiowej nazywanej sago. Sago jest poszukiwane nie tylko w na obszarze, gdzie rośnie palma. Miejscowa ludność pozyskuje mączkę z drzew i używa jej zamiast mąki. Grudki pozostające z przesiania mączki wrzucone na rozgrzaną patelnię klarują się i powstają grudki mączki wyglądające jak ziarenka. Jest to sago perłowe. Kiedy sago perłowe zostanie bardziej podgrzane powstaje sago czerwone. Dużej ilości mączki są eksportowane do Anglii. Jedna palma daje około trzystu kilogramów mączki. W celu pozyskania mączki konieczne jest ścięcie drzewa tuż przed jego pierwszym zakwitnięciem, czyli kiedy drzewo ma około dwunastu, piętnastu lat. W pniu sagowca zgromadzona jest duża ilość skrobi, którą wyskrobuje się z pociętych wzdłuż fragmentów pnia.
Palma, z której pozyskuje się cukier. Arenga cukrowa popularnie nazywana jest palmą cukrową. Uprawiana jest przede wszystkim na Malajach i w Indiach. Pozyskuje się z niej cukier. Zaczynający kwitnąc kwiatostan palmy jest nacinany i wypływa z niego sok zawierający około sześciu procent sacharozy. W ciągu doby z jednego kwiatostanu otrzymuje się około czterech litrów soku. Raz nacięty kwiatostan daje sok przez sześć tygodni. Sok podaje się odparowaniu i otrzymuje się syrop, z którego wytrącają się kryształki cukru. Na Wyspach Filipińskich z kłodziny arengi cukrowej pozyskuje się skrobie. Jedno drzewo daje około stu kilogramów mączki nazywanej przez miejscowych sago. Drewno palmy jest świetnym materiałem do produkcji mebli i jako materiał budowlany. Istnieje jeszcze jedna palma dająca cukier. Występuje ona na Cejlonie i przypomina palmę daktylową. Na pniu drzewa nacina się korę w kształcie litery V i mocuje się rurkę, przez którą ścieka słodki sok. Po odparowaniu otrzymuje się z niego cukier. Takie pozyskiwanie cukru jest wydajne, ponieważ w ciągu doby z jednego drzewa uzyskuje się dziewięć litrów soku.
Owoce palmy oliwnej dają oliwę będącą składnikiem do produkcji mydła. Palma oliwna hodowana była już w czasach starożytnej Grecji i Rzymu. Drzewo to miało nawet swoje bóstwo występujące podczas Dionizji w orszaku boga Dionizosa. Miejscem występowania palmy oliwnej jest pogranicze lasu tropikalnego z sawanną i brzeg wód w Afryce zachodniej. Drzewa te osiągają wysokość piętnastu metrów i już po pięciu latach zaczynają owocować. Uroku palmom olejowym dodają duże, pierzaste liście. Owoce palmy tworzą duże owocostany zawierające około siedemset owoców, które razem ważą w okolicach dwudziestu kilogramów. Pojedyncze owoce mają wielkość niewielkiej śliwki i są koloru czerwono żółtego. Z owoców tych wytwarza się olej stosowany do produkcji mydła, olejów samochodowych i margaryny. Mieszkańcy Afryki bardzo cenią sobie tę roślinę, ponieważ służy im ona do różnych celów. Młode pędy zjadają, jako jarzynę nazywaną palmową kapustą, liście są pokryciem dachów, a po spaleniu kwiatostanów popiół z nich używany jest tak jak sól. Ze ściętego drzewa pozyskuje się z pnia palmowe wino. Ponacinany pień daje spływający do specjalnych naczyń sok. Poddany fermentacji zawiera alkohol i jest rodzajem pięcioprocentowego wina.