Afryka z inicjatywy!

Jest to dosyć mało znany dziki kot, jednak wart jest opisania, gdyż jest praktycznie nie do pomylenia z żadnym innym kotem, a to za sprawą bardzo spiczastych, czarnych „pędzelków” na koniuszkach uszu. Od nich też pochodzi sama nazwa tego kota. Po turecku bowiem słowo „karakulak” znaczy ni mniej ni więcej, tylko „czarne ucho”. Bywają jednak różne nieścisłości co do zaliczania go do konkretnej rodziny kotów. Jedni bowiem naukowcy chcą zaliczać go do rodzaju „Felis”, podczas gdy zaliczany powinien być do rodzaju „Lynx”, tak jak w przypadku rysi, za sprawą owych spiczastych „pędzelków”. Są to stosunkowo małe, nadal jednak drapieżne i dzikie koty. Długość tych kotów sięga do osiemdziesięciu centymetrów, waga natomiast to maksymalnie osiemnaście kilogramów. Karakal charakteryzuje się smukłą sylwetką, dzięki której jest kotem bardzo zwinnym. Choć chudy, posiada bardzo długie nogi, które pomagają mu w polowaniu na zwierzynę. Karakal zajada się bowiem zarówno ssakami, jak i na przykład wężami. Zawsze jednak będzie to pożywienie mięsne, jak to u kota dzikiego.  Występowanie tego kota zawężone jest do Afryki, Azji oraz Półwyspu Arabskiego. Karakal preferuje tereny raczej suche. Koty te mogą w niedługim czasie zostać wpisane na listę gatunków zagrożonych, gdyż często zabijane są z tego względu, że chętnie polują na farmach ludzkich. Co ciekawe, choć jest to dziki kot, to łatwo da się go oswoić.