Lwy to silni i zręczni łowcy: jeden z nich odwraca uwagę, a inne podchodzą ofiarę. Chociaż lup zdobywa lwica, jako pierwszy do jedzenia zabiera się samiec, a głodne lwice oraz male cierpliwie czekają. Potem przychodzi kolej na samice i lwiątka. Potem przychodzą hieny, szakale i sępy. Na Serengeti nic się nie może zmarnować. W porze deszczowej stada gnu zbierają siły na pastwiskach w południowych rejonach Serengeti. Z końcem maja nastaje susza i zmusza do podjęcia decyzji: wyruszyć na wędrówkę lub ujrzeć z głodu. Dla ponad dwóch milionów zwierząt rozpoczyna się wyścig z głodem i pragnieniem. Ogromne stada gnu, a także zebr i gazeli pędzą na zachód i północ, jak żywa rzeka. Gna je prastary instynkt i nadzieja na znalezienie trawy i wody; zaczyna się wielka migracja. Jej trasa prowadzi przez dwa kraje Afryki wschodniej: Kenię i Tanzanię. Stada gnu zmierzają ku terenom rezerwatu Masay Mara. Po wielu miesiącach, gdy ponownie spadną deszcze, powrócą na południe sawanny. Migracja zwierząt to dramatyczna podróż, w której do pokonania mają osiemset kilometrów. Pierwsze tygodnie migracji przypadają na szal godów. Samce toczą nieustanne boje o samice, a także o terytorium. W ciągu kilku tygodni dziewięćdziesiąt procent samic jest już ciężarnych. Początek drogi wiedzie stada wśród granitowych skal.
Tagi: fauna, głód, kenia, lwy, migracje, tanzania, woda, zwięrzęta
Nosorożce można kupić już nawet na aukcjach.Mowa tu o nosorożcu białym, wycofanym z listy zagrożonych gatunków. Ten gatunek jest znacznie większą atrakcją turystyczną, niż nosorożec czarny, gdyż woli przebywać na otwartych przestrzeniach, więc łatwiej go obserwować. Wielu ludzi gotowych jest zapalić równowartość ośmiu tysięcy funtów. Nosorożce białe przyciągają turystów, ale największą wartość stanowią dla afrykańskiej przyrody. Ponad połowę swojego życia spędzają jedząc, a potrafią przeżuć pięćdziesiąt kilogramów trawy w ciągu jednego dnia. W zamian wydalają to, czego potrzebuje każdy trawnik. Łajno nosorożców zawiera częściowo przetrawione rośliny, które z kolei stanowią pożywienie dla wielu innych stworzeń, chociażby dla żuka gnojowego. Dla czapli złotawej i bąkojada dziob ego nosorożce SA wędrowną stołówką. Czapla poluje na płoszone przez nosorożca owady, a bąkojad zjada nieproszonych gości, czyli kleszcze. To krwiożercy; tną skórę niczym brzytwa. Bąkojady mają też swój udział w czyszczeniu uszu, ale są miejsca, do których nawet one nie sięgną.
Kłusownicy wytępili już dziewięćdziesiąt sześć procent nosorożców czarnych. Obecnie trwa walka o ich ocalenie. Podejmuje się próby przesiedlenia nosorożców czarnych do rezerwatu Umfolozi, w którym jest już spora liczba tych zwierząt. Kiedy robi się ich nadmiar, część przetransportowuje się, by odbudować populację w innych częściach kontynentu. Zastrzyk usypiający jest niezbędny dla bezpieczeństwa, zarówno zwierząt, jak i załogi. Po okresie pól godziny, należy podać antidotum, by uniknąć komplikacji. Samochód nie wszędzie wjedzie, więc niekiedy korzysta się z transportu helikopterem. Ryzyko transportu helikopterem jest wielkie: Śmigla wytwarzają podmuch wiatru o dużej prędkości i dużo zależy od precyzji pilota, zwłaszcza, że ładunek nie może o nic zahaczyć. Jest to istna walka z czasem. Przy wykonywaniu niezbędnych czynności zwierze nie czuje bólu, gdyż róg nie jest unerwiony. Odcina się koniuszek rogu, by zwierzę nie zraniło się, a on i tak szynko odrośnie. Wszczepia się także identyfikator i nadajnik radiowy.