Afryka z inicjatywy!

Latającym motylom ciągle zagraża niebezpie­czeństwo ze strony owadożernych gatunków pta­ków. Owady te muszą jaskrawymi barwami wabić swych partnerów rozrodczych, jednak w razie za­grożenia muszą być zdolne do ukrycia się. Barwa ich skrzydeł jest więc rozwiązaniem kompromiso­wym. Górna, wewnętrzna powierzchnia skrzydeł motyla jest kolorowa, natomiast strona dolna (wi­doczna wtedy, gdy motyl ma złożone skrzydła i siedzi) jest ubarwiona maskująco i pozwala zwie­rzęciu wtopić się w otoczenie. Niektóre gatunki motyli wykształciły ubarwie­nie, które myli ich wrogów. Gatunki z rodzaju Thecla (paziki) na brzegach tylnej pary skrzydeł mają wzór przypominający wyglądem owadzią głowę. Atakujący ptak może pomylić się i zamiast chwycić dziobem głowę owada, celuje w skrzydło, co często pozwala motylowi uciec bez większych obrażeń. Liczne gatunki motyli, na przykład Caligo mennon, na dolnej stronie skrzydeł mają duże, barwne plamki. Wyglądają one jak oczy większe­go zwierzęcia, czającego się w ukryciu na ofiarę. Taki rysunek na skrzydłach może skutecznie od­straszyć bojaźłiwego ptaka. Niektóre pajęczaki przędą sieci, w które wpada­ją ich ofiary, inne polują, z zasadzki lub gonią zdo­bycz. Barwa ciała pająka Misumena vatia jest taka sama, jak barwa kwiatów, na których przebywa. Czai się tam na owady, które przylatują, aby poży­wić się nektarem. Okres kwitnienia tych roślin jest stosunkowo krótki, toteż pająk musi zmieniać miej­sce swego pobytu i przechodzić na kwiaty innych gatunków. Dlatego potrafi on zmieniać barwę ciała, wtapiając się w ten sposób w otoczenie.

Tagi: owady, pajęczaki

Siła, budowa ciała, szybkość i inteligencja ofiar ma bardzo istotny wpływ na stopień rozwo­ju tych samych cech u drapieżników. Polując na określone zwierzęta drapieżniki mogą w dro­dze ewolucji wyspecjalizować się i lepiej przystosować do skuteczniejszego chwytania zdobyczy. Kiedy ptak zjada dżdżownicę, a potem ptaka schwyta lis, na każdym z ogniw łańcucha pokar­mowego duża część energii zmagazynowanej w związkach chemicznych zawartych w ciałach tych organizmów (około 90 procent) zostaje w spo­sób bezpowrotny utracona i wypromieniowuje na zewnątrz. Z tego względu stojący najwyżej w łań­cuchu pokarmowym drapieżnik prawdopodobnie wykorzystuje zaledwie jedną tysięczną (10% z 10% z 10%) ilości energii, która została wytworzona przez rośliny. Wyjaśnia to w pewnym stopniu, dlaczego takie zwierzęta jak na przykład wilki, są sto­sunkowo nieliczne. Gdyby w przyrodzie było zbyt wiele drapieżników, doszłoby do zmniejszenia się liczby ofiar i w końcu obie grupy zwierząt musia­łyby wyginąć, co nie byłoby pozytywne pod żadnym względem.

Tagi: drapieżniki, koty, ofiary, owady, pajęczaki, przystosowanie się, ssaki, zależności, zwięrzęta

Gniazda termitów pomagają nosorożcom pozbyć się swędzącego problemu.Zmiażdżone korpusy kleszczy stanowią potem część budulca termitiery. Te, które przeżyją znów szukają krwi. Są także inni amatorzy krwi nosorożców, ale na nich łatwo znaleźć sposób. Gruba warstwa błota chroni przed atakami kąśliwych owadów. Zmiękcza też wrażliwą skórę i chroni ją przed słońcem. Poza tym, w błotnej kąpieli można przespać upalne południe. Taki widok jest coraz częstszy w Afryce. Nosorożce białe, te z południa kontynentu cieszą się dobrym zdrowiem. Gdyby choroba lub kłusownicy zaatakowali jedno ze stad, gatunek i tak przetrwa gdzie indziej. Pięćdziesiąt procent nosorożców ginie w walce, więc pomagając im, nie należy stwarzać okazji do konfliktów między tymi zwierzętami. Jak widać, pomoc ta okazała się być niezbędna i pozwoliła odbudować populację, która była bliska wyginięcia. Nie jest wielką sztuką doprowadzić do zagłady z powodu zabobonów, przesądów, zachłanności, czy mody, ale sztuką jest podniesienie z upadku tego, co uprzednio zniszczyli inni. Jest to znacznie trudniejsze i bardziej pracochłonne.

Tagi: fauna, kleszcze, kłusownicy, nosorożec, owady, pod ochroną, termity